Ölümle Selfie!

Ölümle selfie…

Çok berbat bir tamlama oldu değil mi? Bir kelime tamamen dünya kokarken diğeri anlatmaya gerek kalmayacak kadar açık, ufak birkaç saniye düşününce insanın içine bir yumru oturtacak, hayatın ta kendisi olan kelime.

Ölümün soğuk nefesini duyabilecek hassaslıkta değiliz belki. Ama her an ensemizde. Aksini kim iddia edebilir ki? Unutuyoruz, insanlığın hali, ölümü unutmuşluğumuzun açıklamasıdır.

Ölüm hayatımızın tamamen dışına itilmiş durumda. Aslında uğradığım mezarlık tam da merkezdeydi ama bu bizim çokça unutkan olduğumuzu değiştirmiyor.

Mezarlığın uzun, yalnız ve üzgün sokağı bunu dile getirdi bana. Ben yalnızım. Unutuluyorum. Beni ve bana bıraktıkları gözbebeklerini herkes birer birer unutuyor. Şu ağaçlarımın heybetine bak, bir de mozolelerin üzerindeki karmakarışık otlara… Ölüm diyor ki, ben şu ağaçlar kadar heybetliyken insan, şu otlar kadar aciz, karışık ve savrulmuş… En çok da unutulmuş. Her an kazıyorken kendi mezarımızı nasıl oluyor da unutulmuşluklar içinde savruluyoruz anlamak mümkün değil! 

En evvel kendimle konuşuyorum bunları. En son ne zaman mezar ziyeretine gittim hatırlamazken bugün hiç bilmediğim bir mezarlığa girdim. İnna lillahi ve inna ileyhi raciun derken, ahaliye içimden selam verirken, göğsümde hep değişik bir tokluk vardı. Sanki ayan beyan geleceğimi izliyordum, sanki beni orada tutan farklı bir maneviyat vardı ve sanki ben oradaki herkesle tanışıyordum. Evet evet aradağım kelime bu; tanışıklık. Nasıl oluyor bilmiyorum ama sahiden de oradaki herkesi tanıyor gibiydim ve geleceği-ölümü düşünmek hiç bu kadar gerçekçi olamazdı herhalde. Akıbetim/iz belliydi. Toprağa ait olacaktım, tıpkı topraktan geldiğim gibi. Aslıma dönecektim. Bu iç burkan bir şey olduğu kadar apaçık da gerçekti. Musa (as)’nın beyzası gibi, gözümü alıyordu. Yüreğime dokunuyordu.

Unutmamalıydım özümü ama nasıl? Toprağı unutmamalıydım. Unutulmamalı.

Bu tip ziyaretler mi? Tefekkür mü? Kur’an mı?

Hangisi bizim aklımızı başımıza getirir ve sabitler?

BÜŞRA KILIÇ