Ucuna taş bağlı karamsarlık tasması çekiyorsa beni kuyunun dibine,
Ben her ne kadar çıkmak istesem ve bunu bazen başarabilsem de
En sonunda hep o kuyuda buluyorum kendimi.
Boğuluyorum Yusuf.
İstiyorum ki gönlümün hazineleri solmasın,
Başına geçeyim, yöneteyim.
Olmuyor Yusuf.
Ben beceremiyorum.
Sen isteyip ulaşıyorsun
Ben ki kendime söz geçiremiyorum.
Ben senin kadar güçlü değilim.
Çıkamıyorum kuyudan Yusuf.
İmanım beni yükseltmeye yetmiyor belli ki.
Yapamıyorum Yusuf.
Sadece rüyamı değil uyanıklığımı da anlamlandıramıyorum.
Hoş hep kabus görüyorum.
Hep kendi kendimi kesiyorum, başka güzelliklere bakakalıp.
Kadınlar sana bakıp kendilerini keserdi.
Ben hep beni kesiyorum Yusuf.
Kesiyorum, kanıyorum,
İçimdeki kurtlara yem oluyorum.
Kan gömleğimde değil, ciğerimde.
Ta içerimde.
Sonra satılıyorum.
Kendimi menfaatlerime satmış buluyorum kendime.
Satmış, satılmış, hiç olmuş.
İmanımın gözleri âmâ oluyor.
Hasret duyuyor bana.
Bense asırlarca uzaktayım Yusuf.
İman nedir bilmiyorum.
İmanım beni yükseltmeye yetmiyor Yusuf.
Kuyuda kayboluyorum.
şükran.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder